VILJUŠKA prihvaćena tek u 18. veku

Račvaste grančice, na koje se nabadalo meso za pečenje, pre mnogo hiljada godina bile su preteče viljuške, a kao neophodan deo pribora za jelo prihvaćena je tek u 18. veku.

Viljuške su se prvo koristile u Srednjem veku, ali se konzumiranje hrane uz pomoć njih smatralo skandaloznim gestom. Kada je u 11. veku grčka princeza umrla nedugo nakon što je na svom venčanju predstavila viljušku, njena smrt je okarakterisana kaznom koja dolazi od bogova.

Današnji oblik i namenu viljuška je dobila u kasnijem ljudskom razvoju. U početku su se koristile dugačke dvozube viljuške, napravljene od tvrdog drveta, kosti ili gvožđa. Njihova osnovna namena bila je pridržavanje mesa pri pečenju.

Iako postoje primerci četvorozubih i petozubih viljušaka od pre 16. veka, četvorozube viljuške su postale popularne tek krajem 18. veka.

Iako su viljuške bile poznate i česte na stolovima u Italiji tokom 11. veka i sporadično korišćene u Francuskoj tokom 14. veka (ne zaboravimo da su svi Francuzi sve do 17. veka jeli prstima), a u Englesku su stigle 1611. godine, tek od 18. veka viljuška je prihvaćena kao neophodan pribor za jelo u kućama obrazovanih ljudi.

U današnje vreme ovaj pribor za jelo je inspiracija i izazov za dizajnere širom sveta, koji se takmiče u pokušaju da naprave što maštovitiju viljušku.

(MONDO)