Geni su krivi za gojaznost?

Nova istraživanja stručnjaka za dijabetes i kontrolu telesne težine ukaziju na postovanje „gena gojaznosti“ zbog kojeg ljudi često imaju više obroka i užina, unose više kalorija na dnevnom nivou i biraju iste vrste zaslađene hrane bogate mastima.

Studija otkriva da određene varijacije FTO i BDNF gena mogu da imaju ulogu u navikama u ishrani koje mogu da dovedu do gojaznosti. Ipak, istraživači kažu da genetske osobine me znače da je gojaznost neizbežna, već da ih je moguće umanjiti genetski rizik na minimum promenom obrazaca ishrane, vođenjem računa o izboru hrane i usvajanjem drugih navika zdravog života, poput redovne fizičke aktivnosti.

I FTO u BDNF geni izraženi su u delu mozga koji kontroliše ishranu i apetit, ali mehanizmi kojim oni utiču na gojaznost još nisu poznati.

U okviru ispitivanja, više od 2.000 učesnika popunilo je upitnik o navikama u ishrani u prethodnih šest meseci i prošlo genetsku analizu. Istraživači su se fokusirali na oko deset gena koji se povezuju sa gojaznošću. Potom su ispitivali da li ovi genetski markeri utiču na obrazac ili sadržaj ishrane učesnika.

Varijacije gena FTO su značajno povezani sa većim brojem obroka i užina na dnevnom nivou i većim procentom energije iz masti, ulja i slatkiša.

Istraživači su takođe otkrili da osobe sa varijacijama BDNF gena unose više mlečnih proizvoda, mesa, jaja, koštunjavog voća i zrnastog povrća. Takođe unose oko 100 kalorija više dnevno, što može da ima veliki uticaj na telesnu težinu. Istraživači tvrde da ova istraživanja mogu da budu višestruko korisna jer su ukazala da se bar deo genetskog uticaja na gojaznost vrši kroz određene obrasce u ishrani, a dobra vest je da te navike možemo da menjamo i da samim tim smanjimo genetski rizik.